Maar eerst nog het verhaal van Bente en Lola, in het Drents bewerkt met buurvrouw Hilly.
We hadden et de
aandere dag pas in de gaatn. Zus, oonze oldste kiepe was weg. Er lag allennig
nog een raand van veern rond een platgedrukt stuk snei. Meer was er niet te
zien. De aovend erveur waarn wij van een korte wintervakaantie weer ekoom. Toen wij s’oavends
et kiepehokke dichte deedn, hadden wij wel ezeene dat allennig Zoë en Mies op
hun stokkie zaatn. Maar och, et gebeurde wel vaker dat er een kiepe niet op
zien stok zat. Dan zat ie meestal in de boom te slaopen. Zoë was een paar joar eleden
zelfs een paar weken op stap ewest. In de zomer was dat gien probleem maor
s’winters was dat natuurlijk te kold.
Ok veur eier leggen
was et te kold. Wij gebruukt die altied veur een lekkere taarte of cake. Maar ja,
in de winter legt kiepen nou eenmaol gien
eier en ze kunt nou ok maar eempies buutn wezen want t’is vrög donker.
Waarschijnlijk zat Zus nou in een boom te bibbern, of hopelijk. Een kiepe zet haost niks int
donker dus kwam ze ok nie op ons geroep af. Nou ja, morgen kwam ze vast wel
weer te veurschien.
Et zal een buizerd of een havik ewest ween. Achterof had de
buurvrouw wel een hoop lawaai eheurd. De diepe indruk in de dikke laog snei betiekende
waarschijnlijk dat Zus niet weg hef kunnen komen. Dat ze tegen de grond edrukt
is veurdat een buizerd of havik heur
mitnam. Et is verdrietig aj een huusdier
kwietraakt. In de loop der jaoren hei er toch een baand mit opebouwd. De kiepen
scharrelt altied graag op et arf en in et weiland. Oonze kiepen bint echte
gezelligheidsdieren.
Als troost hebbe wij twei neie kiepies ekocht, zwarte
parmantige hennechies: Bente en Lola. Ze mussen de eerste acht weken in een
apart hokkie omdat ze te klein waren om bij de aandere kiepen in te kunnen. De
grote kiepen waren wel vlakbij en een
deel van dag löpen ze lös rond. Zo
wenden ze an mekaars lochies en geluden. Der was weer gezellig gekeuvel te horen aj wij deur de tune löpen. En wij
keken uut noar et moment dat de vier kiepen een toompie zulln worden. Eind
januari was et zover. Aj nou om vief ure in et schemerdonker int kiepehok
kiekt, voor et afsluutn, zit er twei zwarte en twei witte kiepies - um en umme- op stok.
Bente bleef et kleintie van de beide zwarte kiepies. Maar ze
kun eten als de beste, die gung nog wel gruien. En Lola, zij kreeg mooie zwarte
veern mit een grune glaans erover en een rood kammechie op her koppie. Een
klein ijdeltuutie, zeiden we tegen mekaar, als ze mit heur veernkleed löp te
pronken. Heur naam deed ze eer an, grapten wij, ze leek wel een beetie op de
zangeres Zwarte Lola.
Of…..misschien had ze toch meer weg van Lola van de Kinks,
de travestiet la-la-la-la-Lola. Et leste bleek dichter bij de woarheid dan wij
haddn kunnen vermoeden. Want op een mörgen in meert, toen et eindelijk een
beetie löchtig begunde te worden, kakelde Lola, of liever ezegd, kraaide Lola
heur eerste KUKELEKU! Dat was een hele mooie verrassing. Wij hebt nou dus drei
hennechies en iene hane die Lola heet. Hij zorgt als een echte heer veur zien wievies. En wie wet , ete wij de komende tied minder
eichies maar kriege wij doar kukenties veur in de plekke.
Wij begriept dat roofvogels in de winter ok eten mut, maar oonze kiepies blieft, na de dood van Zus, s’winters lekker int
kiepehok.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten