donderdag 25 augustus 2016

Bente

Ons kipje Bente is deze week doodgegaan. Echt jammer, want ze vormde zo'n gezellig koppel met de haan Lola. Op dezelfde dag kregen we - heel lief - al twee nieuwe kipjes aangeboden.
Maar eerst nog het verhaal van Bente en Lola, in het Drents bewerkt met buurvrouw Hilly.



We hadden  et de aandere dag pas in de gaatn. Zus, oonze oldste kiepe was weg. Er lag allennig nog een raand van veern rond een platgedrukt stuk snei. Meer  was er niet te zien. De aovend erveur waarn wij van een korte  wintervakaantie weer ekoom. Toen wij s’oavends et kiepehokke dichte deedn, hadden wij wel ezeene dat allennig Zoë en Mies op hun stokkie zaatn. Maar och, et gebeurde wel vaker dat er een kiepe niet op zien stok zat. Dan zat ie meestal in de boom te slaopen. Zoë was een paar joar eleden zelfs een paar weken op stap ewest. In de zomer was dat gien probleem maor s’winters was dat natuurlijk te kold.


Ok  veur eier leggen was et te kold. Wij gebruukt die altied veur een lekkere taarte of cake. Maar ja, in de winter legt  kiepen nou eenmaol gien eier en ze kunt nou ok maar eempies buutn wezen want t’is vrög donker. Waarschijnlijk zat Zus nou in een boom te bibbern, of hopelijk. Een kiepe zet haost niks int donker dus kwam ze ok nie op ons geroep af. Nou ja, morgen kwam ze vast wel weer te veurschien.


Et zal een buizerd of een havik ewest ween. Achterof had de buurvrouw wel een hoop lawaai eheurd. De diepe indruk in de dikke laog snei  betiekende  waarschijnlijk dat Zus niet weg hef kunnen komen. Dat ze tegen de grond edrukt is veurdat een  buizerd of havik heur mitnam.  Et is verdrietig aj een huusdier kwietraakt. In de loop der jaoren hei er toch een baand mit opebouwd. De kiepen scharrelt altied graag op et arf en in et weiland. Oonze kiepen bint echte gezelligheidsdieren.


Als troost hebbe wij twei neie kiepies ekocht, zwarte parmantige hennechies: Bente en Lola. Ze mussen de eerste acht weken in een apart hokkie omdat ze te klein waren om bij de aandere kiepen in te kunnen. De grote kiepen waren wel  vlakbij en een deel van dag löpen ze lös rond.  Zo wenden ze an mekaars lochies en geluden. Der was weer gezellig gekeuvel  te horen aj wij deur de tune löpen. En wij keken uut noar et moment dat de vier kiepen een toompie zulln worden. Eind januari was et zover. Aj nou om vief ure in et schemerdonker int kiepehok kiekt, voor et afsluutn, zit er twei zwarte en twei witte kiepies  - um en umme-  op stok.


Bente bleef et kleintie van de beide zwarte kiepies. Maar ze kun eten als de beste, die gung nog wel gruien. En Lola, zij kreeg mooie zwarte veern mit een grune glaans erover en een rood kammechie op her koppie. Een klein ijdeltuutie, zeiden we tegen mekaar, als ze mit heur veernkleed löp te pronken. Heur naam deed ze eer an, grapten wij, ze leek wel een beetie op de zangeres Zwarte Lola.


Of…..misschien had ze toch meer weg van Lola van de Kinks, de travestiet la-la-la-la-Lola. Et leste bleek dichter bij de woarheid dan wij haddn kunnen vermoeden. Want op een mörgen in meert, toen et eindelijk een beetie löchtig begunde te worden, kakelde Lola, of liever ezegd, kraaide Lola heur eerste KUKELEKU! Dat was een hele mooie verrassing. Wij hebt nou dus drei hennechies en iene hane die Lola heet. Hij zorgt als een echte heer veur zien wievies.  En wie wet , ete wij de komende tied minder eichies maar kriege wij doar kukenties veur in de plekke.


Wij begriept dat roofvogels in de winter ok eten mut, maar oonze kiepies blieft, na de dood van Zus, s’winters lekker int kiepehok.